Një studim mbi minjtë ndryshon modelin tradicional të kodimit dhe rikujtimit të kujtimeve. Në realitet është më pak e qëndrueshme, por më shumë në përputhje me përvojën.
Zbulimi i një mekanizmi të ri me të cilin truri “freskon” kujtimet, duke i lidhur ato me përvojat e mëparshme, na lejon të kuptojmë se si kujtesa njerëzore mbetet e përditësuar me kalimin e kohës, në lidhje me përvojat që ndodhin çdo ditë. Një grup shkencëtarësh nga Fakulteti i Mjekësisë Mount Sinai në Nju Jork ka demonstruar – te minjtë – se truri përditëson vazhdimisht kujtimet e ruajtura me detaje të reja të lidhura me përvojën më të fundit. Një rezultat që do të shërbejë për të kuptuar më mirë se si është e mundur të krijohen konkluzione shkakësore midis kujtimeve dhe që do të hedhë dritë mbi atë që “nuk funksionon” në kujtesën e atyre që vuajnë nga çrregullimi i stresit post-traumatik.
Teoritë e vendosura të kujtesës thonë se kujtimet formohen një herë e përgjithmonë gjatë mësimit fillestar dhe se ato mbeten, duke lejuar ndërhyrjet, të qëndrueshme me kalimin e kohës – një fakt që na lejon të kujtojmë një përvojë të veçantë.
“Puna jonë tek minjtë tregon pamjaftueshmërinë e kësaj teorie, pasi ajo nuk merr parasysh se si truri mund të ruajë kujtimet dhe t’i përditësojë ato në mënyrë fleksibël me informacione të reja dhe të rëndësishme. Ky kombinim i stabilitetit dhe fleksibilitetit brenda ansambleve nervore është themelor për të bërë parashikime, për të marrë vendime të përditshme dhe për të bashkëvepruar me një botë që ndryshon vazhdimisht”, shpjegon Denise Cai, neuroshkencëtare në Shkollën e Mjekësisë Icahn në Malin Sinai dhe autorja e parë e studimit të botuar mbi Natyrën. Cai dhe kolegët monitoruan aktivitetin nervor të hipokampusit (një pjesë e trurit që luan një rol të rëndësishëm në formimin e kujtimeve) të minjve të rritur që synonin të mësonin përvoja të reja, të pushonin pas atyre përvojave dhe në fund të kujtonin kujtimet e formuara në ditët në vijim. ato.
Siç pritej, pas çdo përvoje truri kodonte kujtesën dhe e stabilizonte atë , duke e kujtuar atë. Megjithatë, pas një përvoje negative, truri i minjve kujtoi jo vetëm atë ngjarje specifike, por edhe kujtime nga ditët e mëparshme, sikur të kërkonte ngjarje të lidhura për t’u lidhur me atë gjurmë. Në veçanti, në momentet e pushimit pas përvojave shumë negative për brejtësit (si goditje elektrike në këmbë në një mjedis të veçantë eksperimental), minjtë riaktivizuan jo vetëm kujtesën e traumës që kishin pësuar, por edhe një “neutrale”. “ kujtim dhe jo kërcënues i ditëve të mëparshme. Fenomeni quhet bashkë-riaktivizim dhe sipas autorëve të studimit ai nxit lidhjen afatgjatë të kujtimeve në tru.
Këto lidhje midis kujtimeve u krijuan më shpesh kur minjtë ishin zgjuar: një fakt disi befasues, sepse zakonisht mendohet se ruajtja e kujtesës ndodh kryesisht gjatë gjumit. Prandaj do të jetë e nevojshme të kuptohet nëse gjumi dhe zgjimi kanë role të ndryshme në rikujtimin dhe përditësimin e kujtimeve.
Studimi ofron një pamje më dinamike dhe aktive të kujtimeve në trurin e njeriut: përvoja të cilat, kur krahasohen vazhdimisht, mund të na ndihmojnë të parashikojmë situatat dhe të përgatisim sjelljet e duhura. Një studim i dytë mbi temën e kujtesës, i botuar në të njëjtën kohë në Nature dhe i udhëhequr nga shkencëtarët nga Kolegji i Mjekësisë Baylor në Houston, Teksas, zbuloi se neuronet ndihmohen në detyrat e arkivimit dhe rikujtimit të kujtimeve nga astrocitet , jo nervozë. qelizat e trurit dhe forma ylli që ndërveprojnë me neuronet fizikisht, sepse janë afër tyre dhe në mënyrë funksionale.
