Ka lidhje të thella me Rusinë, të kaluarën e tij si oficer në Ushtrinë e Kuqe, prindërit dhe një vëlla i jetojnë ende në Moskë.
Ka fituar reputacionin si “kasap” ushtarësh në betejën e Bakhmutit vitin e kaluar, kur ai nuk hezitoi të urdhëronte njerëzit e tij të rezistonin me çdo kusht përballë përparimit dërrmues të armikut.
Fakti është se, kur, më 8 shkurt 2024, presidenti Zelensky emëroi gjeneralin 59-vjeçar Oleksandr Syrskyi në krye të Forcave të Armatosura të Ukrainës, për disa kohë ai u bë një nga figurat më të urryera në vend.
Ata e akuzuan atë se ishte një gjysmë agjent i Putinit, një oficer cinik dhe i shkëputur i stilit sovjetik, por mbi të gjitha se ishte përkulur para makinacioneve të Zelenskyt që donte të pushonte gjeneralin e dashur Valerii Zaluzhnyi, i cili konsiderohej “hero”, shpëtimtar i atdheut.
Edhe sot, opinioni publik dhe komentuesit ende besojnë në masë të madhe se presidenti donte të hiqte qafe një konkurrent të frikshëm, tepër popullor (sot Zaluzhnyi është ambasador në Londër), i cili ishte potencialisht i aftë për ta mposhtur atë sapo të mbaheshin zgjedhjet e ardhshme.
Megjithatë e gjithë kjo vëmendje ndaj intrigave të pallatit në Kiev ka bërë që meritat dhe aftësitë ushtarake të Syrskyit të harrohen.
Duke mbledhur dëshmitë e qindra ushtarëve nga fushëbeteja deri në prapavijë në këto 30 muaj luftë, gjenden mendime shumë kontradiktore për të: fjalë përçmimi, madje edhe frikë, por edhe respekt e duartrokitje.
Sot shumë nga meritat për ofensivën e Kurskut i takojnë atij.
Ai ka fshehtësinë, aftësinë për t’i kapur rusët të papërgatitur, forcën për të përdorur sa më mirë burimet e pakta në dispozicion dhe guximin, ndoshta lojën për t’i vënë ata në rrezik.
Dje ai njoftoi – pas shtatë ditësh beteje – se ukrainasit kontrollojnë rreth 1000 kilometra katrorë të territorit rus dhe tani ai do të ketë detyrën t’i mbrojë ata.
Megjithatë, pas një inspektimi më të afërt, këto cilësi ishin edhe më parë dhe janë rritur me përvojë.
Bir i një dinastie oficerësh të ushtrisë ruse, në moshën 15-vjeçare hyri në akademinë ushtarake në Moskë dhe shërbeu në Afganistan, Taxhikistan dhe Çekosllovaki.
Në vitin 1993, pas shpërbërjes së BRSS, ai u bashkua me udhëheqjen e forcave të reja të armatosura të Ukrainës, bashkëpunoi me ushtritë evropiane dhe në 2013 ishte në selinë e NATO-s në Bruksel, transmeton albanianpost.
Por, mbi të gjitha, një vit më vonë ai luftoi kundër pushtimit rus të Donbass.
Ai drejton betejën e vështirë të Debaltsevo-s dhe spikat në Donetsk, ku Putin dërgon batalione Buryatësh dhe Çeçenë të maskuar si “vullnetarë”.
Nuk duhet harruar se Zaluzhnyi e kërkoi atë në krah kur Putini nis pushtimin më 24 shkurt 2022.
Në fillim ata luftuan së bashku për mbrojtjen e Kievit.
Të dy zbatojnë doktrinat e NATO-s me të mirën e tyre: përdorin njësi të vogla, të lëvizshme, të shkathëta, të shpejta dhe të pavarura kundër kolonave të ngadalta dhe të vjetruara të tankeve ruse.
Është e njëjta strategji që ai përdori tani për të fituar në Kursk.
Në veçanti, Syrskyi fitoi medaljen “heroi i Ukrainës” për mbrojtjen e mahnitshme dhe më pas fitoren e Kharkivit dhe rrethinave të tij në vjeshtën e vitit 2022.
Më pas, si sot në Kursk, ai veproi në sekret të plotë.
Ai nuk flet, nuk jep deklarata, ushtarët e tij avancojnë dhe kudo mbizotëron heshtja.
Dje foli për herë të parë dhe ishin fjalë fitoreje.
Ndoshta më në fund po fshihen dritëhijet e gjashtë muajve më parë.
Marrë nga “Corriere Della Sera”.
