Marka diktatoriale e Vuçiçit është ajo që dështoi, jo protesta e studentëve siç pretendon ai në përpjekje për të ri ngritur markën e tij.
“Të dashur miq, protestat e tyre të pakuptimta dështojnë, do të gënjejnë gjithnjë e më shumë. Vetëm qetësohuni”, ka thënë Vuçiç në rrjetet sociale, ku ka përforcuar edhe më shumë postimet e tij të shpeshta.
Është sikur po flet me veten, jo me publikun. Sepse kriza e markës është edhe krizë vlerësimi, duhet mbajtur vazhdimisht, kërkon gjithnjë e më shumë shfaqje, gjithnjë e më shumë dalje televizive, gjithnjë e më shumë njoftime në rrjete…
Problemi me markën diktatoriale të Vuçiçit është se rrethi është mbyllur, nuk ka pothuajse asgjë që ai nuk ka bërë tashmë që mund ta ringjallë dhe freskojë atë.
Ka shfaqje televizive të vazhdueshme, pothuajse të përditshme, ka pasur edhe programe realiteti shumëditore, ka video mesazhe, ka takime të papritura partiake, histori të papritura shokuese si ajo e Vuçiçit për “besnikët e betuar” brenda SNS, apo për spiunët e dyshuar kroatë…!
Krahas kësaj shtohen edhe ngjarje shtetërore dhe protokollare, si udhëtime zyrtare dhe pritje zyrtare të udhëheqësve të tjerë, stërvitje ushtarake, pritje të pleqve të kishës…, etj!
Megjithatë, të gjithë elementët e markës në pushtet të Vuçiçit po përkeqësohen me shpejtësi, atmosfera në shoqëri, pavarësisht nga matjet e çfarëdo që thonë agjencitë e opinionit publik, ai është mërzitur dhe po ndryshon.
Ndoshta ka gabuar vetë Vuçiçi ose ndonjë nga këshilltarët e tij profesionistë, ndoshta kanë menduar se e kanë pasur më të lehtë ta drejtojnë energjinë e protestës pas rënies së tendës në Novi Sad drejt universiteteve, njësoj si në vitet 2018/2019.
Dhe se dëmi do të jetë më i vogël për ta, atëherë të kujtojmë se rezultat i bllokadës studentore të Rektoratit të BU-së ishte anulimi i doktoraturës së Sinisha Malogut, ndërsa bashkëpunëtori i ngushtë i Vuçiçit dhe ministri i Policisë, Nebojsha Stefanoviç, humbi postin.
Tani, bllokadat e studentëve në universitetet serbe, megjithëse të drejtuara dhe të udhëhequra në një mënyrë tjetër e kanë vënë plotësisht në pikëpyetje markën e sundimit të Vuçiçit.
Shpesh “spin-doctor”-ët, që krijojnë një pjesë të rëndësishme të imazhit të Vuçiçit, ngrinin dilema si “kush tjetër në vend të Vuçiçit”, por këto skema nuk kanë më të njëjtin efekt të fortë si vitet e kaluara.
Sepse, duke qenë se bërthama e rezistencës ndaj regjimit të Vuçiçit është e përbërë nga studentët teknikë, dhe meqenëse opinioni teknik kërkon dhe gjen zgjidhje të thjeshta për problemet më komplekse (shembulli i Nikola Teslës), kjo zgjidhje mund të jetë edhe konstruktive.
Dhe nëse regjimit do t’i nënshtrohej presionit për të ndryshuar sistemin zgjedhor në sistem mazhoritar, atëherë në Serbi liderët e partive nuk do të vendosnin se cilët do të jenë deputetët, por votuesit. Kuvendi i zgjedhur në këtë mënyrë, me forcën e ligjit shoqëror, nuk do të toleronte një sundimtar diktatorial. Asnjëherë.
