Në një botë të tronditur nga dy luftëra që thithin kaq shumë vëmendjen amerikane dhe evropiane, Xi Jinping ndjek thënien e lashtë se “një krizë nuk duhet të humbasë kurrë”.
Mbi të gjitha, është në frontin gjeopolitik që Xi sheh një botë plot kriza dhe për këtë arsye mundësi për t’u kapur. Më e afërta me shtëpinë quhet Tajvan. Kundër këtij ishulli “rebel”, Republika Popullore po vë në praktikë “strategjinë e anakondës”.
Termi u përdor nga kryeadmirali i flotës ushtarake tajvaneze, Tang Hua, në një intervistë te “Economist”. Anakonda është një gjarpër që shtyp dhe mbyt gjahun e tij. Sipas admiralit, prej disa kohësh ka nisur një përshkallëzim i operacioneve ushtarake me të cilat forcat e armatosura kineze po sillen si një anakonda.
Ata fillojnë të “shtrëngojnë” ishullin, si pjesë e një plani që mund të ketë zhvillime të ndryshme: mund të jetë një prelud i një sulmi ushtarak në shkallë të plotë, ose mund të detyrojë ishullin të dorëzohet pa pasur nevojë të luftojë. Kina ka në anën e saj shpërqendrimin e Perëndimit: shumë e zhytur nga Lindja e Mesme dhe Ukraina për t’i kushtuar vëmendje asaj që po ndodh në Lindjen e Largët dhe pasojave që do të kishte fundi i autonomisë së Tajvanit (përveç gjeopolitikes së madhe dhe rëndësi simbolike, 60% e mikroçipave , thelbësorë për çdo sektor të ekonomisë sonë, prodhohen ende në atë ishull ).
Evropa ka pak ose aspak rëndësi në atë pjesë të botës. Amerika është më pak se një muaj larg zgjedhjeve, me një president të moshuar të mbytur nga ngjarjet; për më tepër, arsenalet e saj tashmë janë vënë në provë nga ndihma e dhënë Ukrainës dhe Izraelit. Vetëm në Japoni ka një qeveri që po merr masa për të adresuar sfidat strategjike, por kjo nuk mjafton. Vetë Tajvani kontribuon në shpërqendrimin e përgjithshëm: qeveria e Taipeit heziton t’i japë popullatës së saj informacion shumë të detajuar mbi presionin ushtarak kinez në rritje, ndoshta nga frika e demoralizimit të qytetarëve dhe depresionit të ekonomisë lokale. Ekziston edhe dyshimi se ky është pikërisht një nga objektivat kolaterale të Pekinit: të dobësojë rezistencën, duke krijuar një atmosferë të pashmangshme.
Admirali Tang jep këto numra. Nga janari deri në gusht të këtij viti, sulmet ajrore kineze mbi Tajvan u rritën më shumë se pesëfish, nga 36 në 193 sulme mujore. Numri i anijeve detare kineze që qarkullojnë ishullin është dyfishuar, nga 142 në janar në 282 në gusht. Këto manovra detare po i afrohen gjithnjë e më shumë territorit tajvanez, derisa arrijnë 24 milje detare nga plazhet. Qëndrimi i anijeve ushtarake kineze po bëhet më i gjatë. Për më tepër, simulimi i rrethimit detar shtrihet në brigjet lindore të ishullit, ndërsa dikur kufizohej në anët jugore dhe perëndimore.
Sipas admiralit Tang, këto provokime kanë edhe qëllimin “të na mashtrojnë”, për të tërhequr reagime nga forcat mbrojtëse tajvaneze, të cilat do të bëheshin preteksti ideal për të shkaktuar një bllokadë detare të plotë e të papërshkueshme nga uji. “Ne jemi duke ushtruar përmbajtje, për të mos provokuar një përshkallëzim”, thotë shefi i marinës në intervistë.
Autoritetet në Taipei po përpiqen gjithashtu të punojnë me aleatët – nga Amerika në Japoni në Australi – për të kuptuar se si të mbajnë linjat e komunikimit të hapura në rast të një bllokade totale detare.
Gjeografia nuk ndihmon, sepse brigjet e Kinës janë afër ndërsa aleatët e saj janë më larg. Gjeopolitika ndihmon edhe më pak, duke pasur parasysh atë që po ndodh në Uashington dhe gjetkë. Anakonda është e duruar, e bindur se gjahu nuk mund t’i shpëtojë kapjes së saj.
